ورزشکاران: معاش بدهید، خیرات نه
هشتگ «معاش بدهید، خیرات نه» از تاریخ ۱۰ میزان به این‌طرف در شبکه‌های اجتماعی داغ است. ورزشکاران تیم‌های ملی افغانستان به دلیل بی‌توجهی و نداشتن معاش کافی کمپاین اعتراضی را به راه انداخته‌اند. آن‌ها در این کمپاین از حکومت خواهان توجه بیشتر در جامعه ورزشی شده‌اند.
اعضای این کمپاین می‌گویند که آن‌ها به عنوان کسانی‌که جهت کسب افتخارهای بیشتر و به اهتزاز در آوردن پرچم افغانستان در سطح جهان، تلاش می‌کنند، هیچ‌گونه معاش یا امتیاز مالی دایمی ندارند.
احمدرومان عباسی که دارنده‌ی مدال برونز از مسابقات المپیک آسیایی است، می‌گوید تمام امتیازاتی که دولت برای آن‌ها مد نظر گرفته است، ماهانه یک هزار افغانی است. عباسی با لبخندی که بر لب دارد می‌گوید: «اگر این این هزار افغانی را تقسیم کنیم، روزانه ۳۳ افغانی می‌شود که فقط قیمت یک بوتل آب است و با یک بوتل آب نمی‌شود آن‌قدر تمرین کرد که بتوان از مسابقات مدال آورد. ما برای سخت‌تمرین‌کردن جهت اشتراک در مسابقات به غذا و لباس هم نیاز داریم.»
عباسی افزود این ۱۰۰۰ افغانی هر ماه برای ورزشکاران داده نمی‌شود و هر سه ماه بعد برای شان ۳ هزار افغانی داده می‌شود. پولی که در برابر مصارف یک ورزشکار هیچ چیزی نیست.
چیزی که در مسابقات ورزشی محتمل است و هیچ ورزش‌کاری نمی‌تواند آن را انکار کند، مصدوم‌شدن است و یک ورزشکار بعد از مصدوم‌شدن به تداوی نیاز دارد. تداوی‌ای که گاهی درازمدت و پرهزینه است اما این‌که با مصدومین تیم‌های ملی کشور ما چگونه برخورد می‌شود، از زبان خود ورزشکاران می‌خوانیم.
احمدرومان عباسی که با داشتن هشت مدال تکواندو، در میدان مسابقه مصدوم شده است و خانواده‌اش برای تداوی‌اش هزینه کرده است، می‌گوید که وقتی یک ورزشکار در میدان مسابقه مصدوم می‌شود، دیگر دولت و مسوولین به آن‌ها هیچ‌گونه توجهی نمی‌کند. هر ورزشکار مصدومی که خانواده‌اش توانایی تداوی‌اش را داشته باشد، تداوی می‌شود و در غیر آن برای همیشه مصدوم می‌ماند و مجبور است تا ابد با ورزش خداحافظی کند.
گفته می‌شود ورزش طوری است که یک ورزشکار باید همیشه به تمرین ادامه دهد تا بتواند در مسابقات اشتراک کند اما در صورتی که یک ورزشکار معاش نداشته باشد و مجبور باشد که برای تأمین نیاز‌های خود کار کند، چاره‌ای جز کم‌کردن زمان تمرین ندارد.
زمری سالنگی عضو تیم ملی فوتبال است. او در کنار تمرین فوتبال، در گوشه‌ای از پارک شهر نو یخنی‌فروشی دارد. زمری می‌گوید: «برای من که هم مسوول مخارج خانواده‌ام هستم و هم مجبورم وقت کافی برای تمرین بگذارم، نداشتن معاش، مساوی با گذشتن از ورزش و ترک تیم ملی فوتبال است.»
زمری اضافه می‌کند که به عنوان یکی از اعضای تیم ملی فوتبال جز سالانه ۳ هزار افغانی عصریه، هیچ امتیازی به دست نمی‌آورد و حتا آن ۱۰۰۰ افغانی ماهانه هم فقط به ورزشکاران ورزش‌های رمزمی داده می‌شود. یعنی کسانی که عضو تیم ملی فوتبال استند، سالانه یک‌بار و آن‌هم چند روز پیش از شروع مسابقات بیرون‌مرزی، ۳ هزار افغانی دریافت می‌کنند.
سالنگی علاوه می‌کند: «حکومت و مسوولین از ما توقع دارند که در مسابقات قهرمان شویم. وقتی که ما مجبور استیم برای یافتن نان و مخارج خود کار کنیم و وقت کافی برای تمرین نداشته باشیم، چگونه می‌توانیم در مسابقات قهرمان شویم؟»
سالنگی که به نظر می‌رسد از حکومت و مسوولین تیم‌های ملی به شدت شاکی است با ناراحتی می‌پرسد آیا این شرم نیست که او به عنوان عضو تیم ملی فوتبال در گوشه‌ای از شهر یخنی بفروشم و مسوولین با موترهای لوکس شان از کنارش بگذرند و به او هیچ توجه نکنند؟
از آغاز این کمپاین اعتراضی تا حال، ورزشکاران رشته‌های مختلف ورزشی خود را عضو این کمپاین خوانده‌اند.
حسین‌بخش صفری که به تازه‌گی در ترکمنستان از مسابقات بخش ورزش‌های رزمی و در رشته رزمی نیو‌فول کنتاکت جوجیتسو، در وزن ۶۲ کیلوگرم توانست رقبای خود را شکست داده و مدال طلا بیاورد، می‌گوید که او با داشتن پانزده مدال طلا و دو مدال برونز از مسابقات گوناگون، هیچ امتیازی به نام معاش از آدرس حکومت، کمیته ملی المپیک و ریاست تربیت بدنی به دست نمی‌آورد.
صفری علاوه می‌کند که اگر او خودش استاد در یک کلپ ورزشی نبود و مجبور بود برای تأمین مخارجش دنبال کاری دیگری برود، امکان نداشت حالا مدال طلا داشته باشد و یا مورد تقدیر رییس‌جمهور قرار بگیرد.
این ورزشکاران که از کمپاین در شبکه‌های اجتماعی شروع کرده‌اند، می‌گویند در صورتی که مسوولین به خواسته‌های شان توجه نکنند، آن‌ها دست به اعتراض‌های جدی‌تر مانند تظاهرات و حتا کناره‌گیری از ورزش خواهند زد.
البته روزگار همه‌ی رشته‌های ورزشی این‌گونه نیست، در حالی که ورزشکاران رشته‌های رزمی ماهانه یک هزار افغانی دریافت می‌کنند و وضعیت بازیکنان فوتبال از ورزشکاران رزمی بدتر است، کم‌ترین حقوق ماهیانه یک بازیکن در تیم ملی کریکت افغانستان، سه هزار دلار در یک ماه گزارش داده شده است. برخی از کاربران شبکه‌های اجتماعی با اعتراض به این موضوع از تبعیض میان رشته‌های ورزشی نیز انتقاد کرده‌اند.
رومان عباسی که یکی از آغاز کننده‌گان این کمپاین است، می‌گوید که آن‌ها برای رسیدن به خواست‌های خود به شیوه‌ای نهایت مسالمت‌آمیز اعتراض می‌کنند و این حق شان است که برای جلب توجه مسوولین، کمپاین اعتراضی به راه بیندازند و یا تظاهرات کنند و علاوه می‌کند که اگر کمپاین و تظاهرات نتواند توجه مسوولین را جلب کند، آن‌ها به صورت دسته‌جمعی از ورزش کناره‌گیری خواهند کرد.
ورزشکاران که هر از گاهی برای افغانستان افتخار آورده‌اند و گاهی باعث شده‌اند تا برای جهانیان چهره‌ای نسبتاً مثبت ترسیم کنند، خواست‌های شان را فهرست‌وار در سه کتگوری خلاصه می‌کنند:
۱. خواهان معاش ماهوار، برابر پایین رتبه‌ترین مامور حکومت اند.
۲. خواهان هزینه‌ی تداوی بعد از مصدوم‌شدن اند.
۳. خواهان تقاعدی بعد از بازنشسته‌شدن اند.
با آن‌که ورزشکاران سراسر کشور در این کمپاین اعتراضی اشتراک کرده و همچنان این کمپاین مورد حمایت تعدادی از فرهنگی‌ها در کابل قرار گرفته است تا هنوز کمیته‌‌ی ملی المپیک و ریاست تربیت بدنی هیچ واکنش رسمی‌ای در پاسخ به مطالبات ورزشکاران نشان نداده‌اند.
