هتک حرمت زیر نام آزادی بیان
رویا رحمانی، سفیر افغانستان در واشنگتن
پس از نزدیک به یک قرن روابط دیپلماتیک افغانستان با ایالات متحده امریکا، یک‌ونیم سال پیش به عنوان نخستین سفیر زن افغان در واشنگتن به کار آغاز کردم. معرفی من با استقبال گسترده‌ی داخلی و جهانی روبه‌رو شد. از این که برای اولین‌بار زنی به نماینده‌گی از کشور جنگ‌زده، فقیر و اما بزرگ و با افتخار افغانستان در مرکز معادلات جهانی قرار گرفته است، برای نهادهای بین‌المللی، رسانه‌ها و افکار عمومی نادر و عجیب به نظر آمد. اما برای من که تجربه‌ی طولانی کار دیپلماتیک و سیاسی داشتم، کرسی سفارت افغانستان فرصت تازه‌ی خدمت‌گزاری و نماینده‌گی شایسته از مردمم در سطح بین‌الملل بود.
وقتی در کرسی نماینده‌گی دیپلماتیک افغانستان در مهم‌ترین و بزرگ‌ترین کشور دنیا قرار گرفتم، متوجه سنگینی مسوولیت و رسالت تاریخی در قبال میهن و مردم رنج‌دیده‌‌ی‌مان شدم. به ویژه این که من به نماینده‌گی از قشر آسیب‌پذیر و محکوم زنان، نسل نو و روایت جدید افغانستان در مجامع بین‌المللی حضور یافتم، طبعاً عمل‌کرد من تأثیر مستقیم بر جایگاه آنان و نقش‌آفرینی‌شان در آینده‌ی سیاسی کشورم خواهد داشت.
در جریان مأموریتم، لحظه‌ای کودکان خیابانی پابرهنه‌ی شهر نو کابل، مادران عصابه‌دست و دختران و زنان جوانی که از تنگ‌دستی و فقر، دست به گدایی می‌زنند، از خاطرم دور نبوده است. روزها با این فکر بیدار شده‌ام که چه کار مثبت و سازنده‌ای انجام دهم تا از میزان درد و رنج مردم کاسته شود و آینده‌ی بهتری به فرزندان و نسل آینده ما شکل گیرد. شب‌ها با نگرانی و دل‌هره به خواب رفته‌ام تا مبادا قربانی‌ها و مبارزات ملی‌مان از دست برود و گسست و انقطاع تازه‌ای رخ دهد.
در چنین فضایی یک‌ونیم سال به طور شبانه‌روزی کوشیدیم که چهره‌ی نوی از زن افغان ارایه کنم. روی دیگر افغانستان را به رخ بکشم و نماینده‌گی شایسته و بایسته‌ای از مردم مستحق و بزرگ ما در مجامع بین‌المللی داشته باشم.
در این مدت، با تحمل دشواری‌ها و ناملایمتی‌های فراوان، برای تأمین هرچه بهتر منافع کشور و ملتم جنگیدم. بارها افتادم و برخاستم؛ اما متوقف نشدم. نماینده‌گی از کشوری که با جنگ و خشونت و بحران دست‌وپنجه نرم می‌کند، دشوار است؛ اما این مأموریت وقتی دشوارتر می‌شود که انرژی و پوتانسیل نهاد صرف بازی‌های کوچک درونی شود. وقتی افراد مغرض در نهادها به جای پی‌گری وظایف و مسوولیت‌های‌شان، اداره را به کانون درگیری و توطیه بدل سازند، شک نداشته باشیم که سازمان از دست‌یابی به اهداف و اولویت‌های اصلی‌اش باز می‌ماند.
علی‌رغم همه‌ی چالش‌ها و ناهنجاری‌ها، ما در واشنگتن هم‌مانند سربازان شجاعی که در خط مقدم نبرد برای دفاع از استقلال، حاکمیت ملی و تمامیت ارضی کشور می‌رزمند، در راستای گسترش روابط و نماینده‌گی بهتر از کشور و صیانت و پاسداری از دست‌آوردهای دو دهه‌ی اخیر به شمول آزادی بیان، حقوق بشر، حقوق زنان، حقوق اقلیت‌ها و قربانیان جنگ و مردم‌سالاری رزمیده‌ایم. البته آن‌چه کرده‌ایم، احسان نه، بل وظیفه‌ی ما و کم‌ترین کاری بوده که در حق مردم نجیب‌مان می‌توانسته‌ایم انجام دهیم.
اما متأسفانه در جریان مأموریتم در واشنگتن به خاطر زن بودنم و این که توانسته‌ام جایگاه سفارت را تثبیت کرده و افکار جهانی را متوجه قضیه افغانستان بسازم، بارها از طریق رسانه‌های مشخص داخلی مورد حمله قرار گرفتم. این در حالی است که رسانه‌های بین‌المللی با ارزیابی و بررسی کارهای ما دیدگاه متفاوتی داشته‌اند.
من به آزادی بیان و گردش آزاد اطلاعات باور کامل دارم و در راستای نهادینه‌شدن و پاسداری از آن مبارزه و ایستاده‌گی کرده‌ام. آزادی بیان دست‌آورد ملی ما است. اما متأسفانه از آدرسی تحقیر و توهین شده‌ام که سال‌ها برای توسعه و حراست از آن کار کرده‌ام.
در آخرین مورد خبرگزاری پژواک زیر تأثیر حلقات نفرت‌پراکن با نشر گزارش مغرضانه، خلاف اصول خبرنگاری و مغایر قوانین و طرزالعمل‌های رسانه‌ای، با تحریف اسناد رسمی و با استناد به منابع هوایی، در ساخت دیوار سفارت افغانستان در واشنگتن اتهام سنگین اختلاس و فساد را بر من وارد کرده است. این اتهام ناروا، ظالمانه و دستوری، از چند روز بدین‌سو روح و روان مرا جریحه‌دار ساخته است.
گزارش دیکته‌شده‌ی پژواک، ناقض اصل شفافیت، بی‌طرفی و تعادل در گزارش‌نویسی و در تناقض آشکار با مکاتیب، قراردادها و اسناد رسمی است. هدف از نشر گزارش، تخریب شخصی من به خاطر زن بودن و چالش‌آفرینی در مأموریت من در کرسی سفارت افغانستان در واشنگتن است. اما متأسفانه ضربه این پروپاگندا تنها متوجه من نه، بلکه برای دستگاه دیپلماسی، نسلی که از آن نماینده‌گی می‌کنم و در مجموع زنان کشورم به شدت زیان‌بار و پر هزینه است.
با تأسف تمام، چنین شخصیت‌کشی‌ها و ذهنیت‌سازی‌هایی اعتبار ما را در واشنگتن صدمه می‌زند و روی اهداف کلان بین‌المللی ما به ویژه وجهه و اعتبار زنان افغان و نسل جدید کشور در داخل و بیرون از کشور تأثیر مخربی برجا می‌گذارد.
بدخواهان با چنین اقداماتی تلاش دارند که مرا از مبارزه، دادخواهی و ایستاده‌گی در پی‌گری منافع و اهداف کشورم باز بدارند و انگیزه و اراده‌ام را سرکوب کنند، اما چون دستم به پول ملت آلوده نیست و نزد وجدانم شرمنده نیستم، چنین اقداماتی تأثیری بر کار و دنبال کردن راهم نخواهد داشت.
در این روزها بسیاری از همکاران و دوستان که از شخصیت من آگاهی دارند، می‌پرسند که چگونه حلقات نفرت‌پراکن توانستند سناریوی دروغین اختلاس و فساد در ساخت دیوار سفارت در واشنگتن را بر من وارد کنند. دوستان، همکاران و آن‌هایی که با من در گذشته کار کرده‌اند، به خوبی می‌دانند که فاسد نیستم و تحت هیچ شرایطی به پول یتیم‌ها، بیوه‌زنان و آن‌هایی که با کمبود مواد اولیه زنده‌گی روبه‌رو هستند، چشم نمی‌دوزم.
من با باورمندی کامل به اصل شفافیت و حساب‌دهی حاضر به هر نوع پاسخ‌گویی و بازپرس درباره‌ی ساخت دیوار سفارت هستم. از هر دالر حساب می‌دهم. اگر یک دالر هم از قرارداد ساخت دیوار سوءاستفاده کرده باشم، حاضر به هر نوع مجازات می‌باشم.
حمله بر من شبیه آن‌چه بود که بر فرخنده رفت. با این تفاوت که او مورد حمله فیزیکی قرار گرفت و من مورد حمله روانی- روحی.
درباره‌ی ابعاد ساخت دیوار و هزینه و قرارداد آن، خواننده‌گان محترم را به خواندن اعلامیه‌های رسمی وزارت خارجه و سفارت افغانستان در واشنگتن ارجاع می‌دهم.
