نظامیان پیشین زن: طالبان ما را مجبور کردند برای‌شان کلاشنیکوف بخریم
۸صبح، سمنگان
نزدیک به ۳۰ تن از پرسونل زن پولیس ولایت سمنگان در بخش‌های مختلف وظیفه انجام می‌دادند که پس از تسلط طالبان، کارشان را از دست دادند. آن‌ها به دلیل افزایش فشارهای روانی و تهدیدات جانی، از سمنگان به ولایت‌های دیگر و سرانجام کشور‌های همسایه آواره شده‌اند. این نیروهای پیشین پولیس، می‌گویند که در وضعیت بد اقتصادی به سر می‌برند.
یک افسر نظامی پیشین در سمنگان که به دلیل ملاحظات امنیتی خود را با نام مستعار «شیما» معرفی می‌کند، به روزنامه ۸صبح می‌گوید که پس از فراغت از دانشگاه نظامی، در فرماندهی امنیه سمنگان کارش را آغاز کرد و هفت سال ادامه داد. او می‌افزاید که در این مدت در عملیات‌های زیادی برای بازداشت مجرمان در کنار منسوبان پولیس مرد اشتراک کرده است.
با تسلط طالبان بر افغانستان، تمامی آرزو‌ها و اهداف شیما، مانند هزاران زن دیگر، از بین رفت و چشم‌انداز تاریکی در برابرش گشوده شد. او که آموزش مسلکی بخش‌های نظامی را فراگرفته است، می‌گوید که حالا به‌شکل پنهانی در یکی از ولایات کشور و به دور از اقاربش زنده‌گی می‌کند. شیما به دلیل فشارهای روحی ناشی از تهدیدهای طالبان، به مشکلات روحی و روانی گرفتار آمده و دچار افسرده‌گی شده است.
این منسوب پیشین پولیس، به روزنامه ۸صبح می‌گوید که ریاست استخبارات طالبان به‌طور جدا‌گانه همه زنانی را که در صفوف پولیس کار می‌کردند، به این ریاست احضار کرده و آنان را به‌شکل توهین‌آمیز مورد بازجویی قرار داده است. او می‌افزاید که به رغم تحویل دادن سلاح به فرماندهی امنیه طالبان در سمنگان و اخذ «رسید»، ریاست استخبارات طالبان از آنان دوباره خواهان تسلیم‌دهی سلاح شده است.
لیلا (نام مستعار) زن دیگری است که بیش از ۱۰ سال عمر‌ش در صفوف نیروهای پولیس در بغلان و سمنگان سپری شده است. این پولیس زن به روزنامه ۸صبح می‌گوید که او از سمنگان به بلخ رفته بود و ریاست استخبارات طالبان برای این‌که او را به سمنگان برگرداند، شوهرش را چهار روز زندانی می‌کند. لیلا می‌افزاید که پس از چهار روز، با میانجی‌گری محاسن‌سفیدان، به ریاست استخبارات سمنگان حاضر می‌شود و مورد بازجویی دشوار قرار می‌گیرد. وی تصریح می‌کند که فقط یک میل تفنگچه کمری را از فرماندهی امنیه سمنگان تحویل گرفته بوده و بعد از حاکمیت طالبان، آن را به این گروه تحویل می‌دهد؛ اما کارمندان استخبارات این گروه در بدل رهایی او یک میل کلاشنیکوف می‌خواهند.
این منسوب پولیس زن می‌افزاید که بعد از گذشت هفت ساعت، تحت ضمانت محاسن‌سفیدان از بند ریاست استخبارات رها می‌شود و شوهرش که راننده تاکسی بوده، ناگزیر می‌شود در بدل گرو گذاشتن موترش، یک میل سلاح بخرد و به ریاست استخبارات طالبان در سمنگان تحویل دهد. به گفته لیلا، شوهرش با این کار، محاسن‌سفیدان را از ضمانت این ریاست رها می‌کند.
طالبان تشکیلات منسوبان زن را از بین برده‌اند. این گروه در برخورد با قضایای مربوط به زنان، از نیروهای مرد خود استفاده می‌کنند. این امر، بر نگرانی‌های مردم افزوده است. حکیم‌الله که خانه‌اش توسط طالبان تلاشی شده است، به روزنامه ۸صبح می‌گوید که هنگام تلاشی خانه او، هیچ زنی با نیروهای طالبان نبوده است. وی می‌افزاید که وقتی طالبان وارد خانه‌اش می‌شوند، همسر و خواهرش نیز در خانه بوده‌اند. به باور حکیم‌الله، تلاشی خانه‌ها از سوی طالبان مرد و بدون حضور پرسونل زن، مشکلات زیادی برای مردم خلق می‌کند.
طالبان، زنان را از نهادهای ملکی نیز کنار زده‌اند. سه سال قبل برای نخستین‌بار یک زن در ریاست سارنوالی استیناف سمنگان به‌حیث سارنوال محو خشونت علیه زنان گماشته شد. بعد از سقوط جمهوریت، طالبان سارنوالی محو خشونت علیه زنان را لغو و مسوولان آن را برکنار کردند.
از سوی دیگر، برخی از زنان نظامی در سمنگان، از سه تا پنج ماهی که کار کرده‌اند نیز معاش و امتیازات‌شان را دریافت نکرده‌اند. تأخیر در اجرای معاشات نیروهای پولیس و ارتش، همواره یکی از مشکلات دوران جمهوریت بود. اکثر این زنان، تنها نان‌آور خانواده‌های‌شان بودند و حالا که دیگر نمی‌توانند کار کنند، علاوه بر مشکلات امنیتی، مشکلات اقتصادی نیز دارند.
جامعه بین‌المللی از حامیان اصلی زنان شاغل در بخش‌های امنیتی افغانستان بوده است. بر‌اساس گزارش‌ها، در ۲۰ سال گذشته حدود ۱۰۰ میلیون دالر از سوی جامعه جهانی برای آموزش زنان نظامی در افغانستان سرمایه‌گذاری شده بود.
نظامیان زن پیشین اکنون از جامعه جهانی درخواست دیگری دارند. یکی از این زنان که نخواست هویتش فاش شود، گفت: «ما از سازمان‌های مدافع حقوق بشر، جامعه جهانی و ناتو می‌خواهیم که هرچه زودتر خانم‌هایی را که قبلاً نظامی بودند، از افغانستان خارج کنند. ما به فراموشی سپرده شده‌ایم.»
تعداد کمی از این زنان توانسته‌‌اند پس از روی کار آمدن مجدد طالبان، از کشور خارج شوند. اکثر آن‌هایی که خارج شده‌اند، به‌گونه قاچاقی به ایران رفته‌اند.
