دسته: طنز و سرگرمی

این نامه از طرف هر یک چای لون، مخترع کاغذ، لویس بریل، مخترع خط بریل، پاتریک ماکمیلان، مخترع بایسکل، جیمز ماکسویل، مخترع ماشین عکس‌های رنگه، توماس ادیسیون، مخترع گروپ، الکسندر بیل، مخترع تلفون، الکسندر فلمنگ، کاشف انتی‌بیوتیک، برادران رایت، مخترع طیاره، آلبرت آنیشتن، فزیک‌دان و حدود صدوبیست نفر از دانشمندان مشهور دیگر خدمت شما گسیل است. امیدواریم به دقت مطالعه فرموده روح ما را شاد نمایید.

باب اول: تعریف

ماده اول: اسم لچک بر آن‌عده از مردان عزیز افغانستان اطلاق می‌گردد که:

برای انسان‌ها من یک مگس هستم، مانند هر مگس دیگر. اما در بین مگس‌ها من یک قهرمان هستم. پیش سینه‌ام پر است از مدال‌های که بابت قهرمانی‌هایم گرفته‌ام و بدنم پر است از نشان زخم‌های تیر و سنان و کفش و پشه‌کُش و پارچه‌های بمب تارومار. خدمتی را که من به جامعه مگس کرده‌ام گاندی و ماندلا به جامعه بشریت نکرده‌اند.

جناب نبیل صاحب،

پس از امرالله صالح و داکتر عبدالله، شما سومین سیاستمداری هستید که برای‌تان نامه می‌نویسم. حق‌تان این بود که نامه اول را برای شما می‌نوشتم ‌و سپس برای دیگران، اما چه کنم که «حاکمی رعیتی را دیدی و از آن پرسیدی که تو آیینه داریدی و رعیت جوابیدی که نداریدی «حکمت ۹».

در قریه ما زنی بود که مرغداری می‌کرد. هفت مرغ داشت و یک خروس. همین سرمایه ناچیز همه دارایی مادر بلال بود. هر وقت مرغی تخم می‌زایید مادر بلال را این‌طور منشن می‌کرد، «بلال بیا، بیا، بیا – بلال، بیا، بیا، بیا». مادر بلال با خوشحالی از جا می‌پرید و می‌رفت تخم را برمی‌داشت و داخل سبد می‌گذاشت. مرغ آرام می‌شد اما خروس تازه به داد و بیداد شروع می‌کرد. خروس آن هفت مرغ و هر آنچه از آن‌ها بیرون می‌شد را ملکیت خودش می‌پنداشت. دوست نداشت حتی مادر بلال به مرغ‌ها و تخم‌های آنان نزدیک شود. اما چاره چه بود؟ اگر زیاد قوقولی می‌کرد، مادر بلال کفشی به طرف او پرتاب می‌کرد و تخم‌ها را می‌برد.