ادبیات

کتاب‌های مبارزه با نگرانی و شکست سریع، شکست پی‌هم با حضور جمعی از پژوهشگران، نویسندگان، فرهنگیان، استادان دانشگاه و دانشجویان در کابل نقد و رونمایی شد.

رییس جمهور چهار استخوان شده است بیچاره چه می‌تواند بکند همه‌ساله قره‌قل تازه‌ای بر سرش می گذارند گناه او نیست آب در جوی جاری نمی‌شود دموکراسی بستر فراخ می‌خواهد و سرزمین پهناور مانند ایالات متحد امریکا مانند همسایه‌ی بزرگ جنوبی ما _پاکستان_ دموکراسی در سرزمین کوهستانی ریشه نمی‌گیرد دموکراسی را باید افغانی ساخت مانند شیر […]

مرگ، سرنوشت «سرباز ارتش ملی»‌ای است که مجیب مهرداد در شعرش از آن حرف می‌زند. در واقع، در صورت بررسی کلی از این شعر به این نکات بر‌می‌خوریم و نخستین نکته نداشتن امکانات جنگی در برابر دشمن است که بالاخره به چنین نتیجه‌ای می‌رسد: این‌جا/ یا پیروز شده‌ایم یا نابود/ شکست‌خورده‌ها جسد دارند نه پایی که بگریزند دومین نکته این است:

بسیاری تصور می‌کنند از زمانه‌ی خود نوشتن، به معنای این است که نشانه‌های آن را درج مطالب کنیم، اتفاقات دوران خود را بازگو کنیم و یا آنان را سوژه‌ی مطالب خود قرار بدهیم. البته که این تمایل، ناشی از حس مسئولیت است، اما شعر جایی نیست که مسئولیت ما تقاضا می‌کند؛ زیرا شعر، برخورد مستقیم و بی‌واسطه با هر چیز مورد نظرش دارد.

از نوعی رسانه‌زدگی حرف می‌زنم که نتیجه‌ی آن، مبدل کردن ما به رسانه نیست بلکه دادن دیدگاه رسانه‌ای نسبت به پیرامون ماست. جنگی که بسیاری از شاعران در رابطه با آن می‌نویسند، جنگی است که نوعی از نگاه رسانه‌ای را با خود حمل می‌کند. نگاه رسانه‌ای مثل بسیاری از رفتارهای نهادهای مدنی در قبال اتفاقات جامعه است. گفتمان روشنفکری در افغانستان روی چیزهایی بنا شده است که به واسطه نهادهای حقوقی بین‌المللی از طریقه‌های خاصی تبلیغ شده‌اند. مواردی مثل حقوق زنان، حقوق کودکان، صلح‌خواهی و…

هنگامی که دست به نوشتن شعر می زنیم، هیچ مسوولیتی نداریم. آدم‌های با حس مسوولیت، آزادی را نمی‌دانند. آن‌ها نمی‌دانند که زدودن رنج از وجود، برای آدمی، یک خواسته‌ی ذاتی است. وقتی که رنجی را احساس می‌کنیم ناخواسته واکنش انجام می‌دهیم. هنگام نوشتن شعر، به این دلیل که یکی از رنج‌آمیزترین افعال نوشتن است، هیچ مسوولیتی در آن اهمیت و ارزش نمی‌گیرد. مسوولیت، عملکرد ارادی و وابسته به اعتقادات و آموزه‌های آدم‌هاست، بنابراین هر شعری که نتیجه‌ی انگیزه مسوولیت‌پذیر فرد نویسنده باشد، به نوعی از انواع، عقیده‌ای را تبلیغ می‌کند.

۸صبح، هرات: نظام‌الدین شکوهی هروی از شاعران مشهور هرات، عصر روز یکشنبه در حالی که برای درمان به شهر مشهد ایران انتقال یافته بود، درگذشت..

افغانستان سرزمینی است سوگوار. دهه‌های داغ و خونینی می‌شود که بر گلیم سوگ نشسته است. این سوگ‌ جان‌سوز، هنوز همچون آتش سوزانی در رگ‌ و جان هر شهروند آن می‌دود.

۸صبح، هرات: مسئولان محلی هرات، ریاست اطلاعات و فرهنگ و انجمن ادبی این ولایت طی محفلی از نیم قرن فعالیت‌های فرهنگی‌ـ ادبی سید فضل‌احمد پیمان بزرگداشت کردند.

به‌تازه‌گی دیوان شاعری که نزدیک به دو دهه می‌شود از او و آثارش اثر چندانی نیست، به کوشش بانو پریسا رحیمی در هرات بازچاپ شده است. بانو سمن‌بوی بادغیسی به‌ویژه در غرب افغانستان از دهه‌ی ۵۰ تا اواخر دهه‌ی ۷۰ شاعر نسبتاً شناخته شده‌ای بود که سرایش شعر در عالم بی‌سوادی او را از شاعران دور و برش، متمایز می‌کرد.