دسته: ادبیات

کمیسیون مستقل اصلاحات اداری اعلام کرده است که صحرا کریمی، بازیگر و فلم‌ساز سینمای کشور به عنوان رییس جدید شرکت «افغان‌فلم» گماشته شده است. نادر نادری، رییس کمیسیون مستقل اصلاحات اداری در برگه توییترش نوشته است: «افغان‌فلم، قدیمی‌ترین شرکت دولتی فیلم‌سازی در افغانستان از طریق یک روند شفاف صاحب نخستین رییس زن شد.

سودابه امینی چکیده: یکی از معروف ترین فرضیه‌های پرفسور یونگ روان‌شناس سویسی و نظریه‌پرداز مهم مکتب روان‌شناسی تحلیلی مفهوم «صور مثالی» و مفهوم وابسته به آن «ضمیر ناخودآگاه جمعی» است. چهار صورت مثالی «مادر»، «ولادت مجدد»، «روح» و «چهره‌ی مکار» از مباحثی است که در مطالعات بین رشته‌ای در روانشناسی تحلیلی و شعر مورد توجه […]

گاهی شده کتابی ترا با تمام طول و عرض و ضخامت از جا بردارد، بلندت کند و به دریا بیندازدت؟ شده کتابی ترا به سرعت نور از این سوی جهان به آن‌سو پرتاب کند؟ شده کتابی تمام باورها و اعتقادات ترا یک‌باره دگرگون کند؟

کمیته‌ی اجرایی «فرهنگ و هنر» در نشست روز چهارشنبه، ۲۸ حمل خود فیصله کرده است که کار بازسازی خانقاه خواجه بهاءالدین ولد، پدر مولانا جلال‌الدین محمد بلخی رومی از شاعران پرآوازه زبان پارسی، دوباره آغاز شود.

نیاز به این‌ همه غوغا و هیاهوی مُتضاد در مورد کتاب «پُته خزانه» نیست و در این هم که این کتاب برای طایفه‌ای از مردم به یک تابو مبدل شده است، نمی‌توان تردید داشت. تابوها همواره وقتی مورد نقد یا نقض قرار می‌گیرند، جنجال برپا می‌کنند و به غوغا مجال می‌دهند. به همین خاطر است که هر هم‌چو نقد و نقضی چندان آسان نیست و اگر آسان می‌بود، ناقد تابوها را به افتخار «تابوشکن» نمی‌گفتند. تابوشکنی در باب تاریخ و ادبیات همانند صف‌شکنی در پیکارهای نظامی، همیشه مایه افتخار بوده و نوعی قهرمانی به ‌شمار می‌رود و هیچ فردی تا کار متفاوت و فوق‌العاده انجام ندهد، قهرمان نمی‌شود. پس نقد و نقض تابوها کاری بس دشوار و مخاطره‌انگیز است، خصوصاً در کشوری مثل افغانستان که آن‌جا تابوها در حالی زیاد و مُقدس‌اند که حیات و کرامت آدمی هنوز از مرحله تابوشدن خیلی به‌دور است.

آفتاب که طلوع می‌کند، انگار پرده‌ای از صورت ننگرهار برداشته و زیبایی‌ای تحسین‌برانگیز رو به آسمان چهره می‌گشاید. کودکان ننگرهاری، همان‌گونه که صبح‌هنگام به آواز پرنده‌گان دور و بر و نسیم ملایم دهکده گوش می‌دهند، متنظر نواختن زنگ دیگری هستند. زنگی که آن‌ها را با دنیاهای دیگر آشنا می‌سازد، صدایی که باعث می‌شود آن‌ها تا دوردست‌های جهان بروند و به ننگرهار برگردند.

اقبال در کلیات شعرهایش از فیلسوفان زیادی نام می‌برد. او با این‌ یادآوری، می‌خواهد ارادت فکری و پیوند اندیشه‌گی خود را با آنان، در ذهن خواننده‌ی شعرهایش تلنگر بزند؛ اما چگونه‌گی این ‌پیوند را روشن نمی‌سازد. از جمله‌ی آن ‌خردورزان، یکی ویلیام فریدریش نیچه ‌است که در قرن نوزدهم ترسایی در آلمان زیسته ‌است؛ فیلسوفی که با مرگ هستنده وارد فکر آلمانی می‌شود و در قالب یک ‌دیوانه، می‌خواهد مردم را از خواب برخیزاند و بار مسوولیت را بر دوش‌شان بگذارد.

اوّلین درس ادبیات شاید این باشد که در متن‌های ادبی، هنری و به ویژه شعر، جمله‌ها و واژه‌ها در معنای اصلی‌شان به کار نمی‌روند. منظور از معنای اصلی زبان، معنایی است که در جهان زیستی آدم‌ها از آن افاده می‌شود. قبل از تبیین این مسأله، توجه خواننده‌ی این یادداشت را به این بحث فرا می‌خوانم که:

لهجه هراتی برای شماری از مردم در افغانستان شناخته شده است. لهجه‌ای که حتا میان برخی مردم غیر هراتی نیز علاقه‌مندانی دارد. در سال‌های اخیر، سرودن شعر به ویژه دوبیتی با لهجه‌ی هراتی در میان شاعران این شهر رونق یافته و به تازه‌گی مجموعه «پری‌جو» اثر سیدضیاالحق سخا، شاعر پیش‌کسوت هراتی، محلی‌سرایی را در این شهر وارد فاز تازه‌ای ساخته است.

فرشته نوری را حدود ده سال قبل در ارگ ریاست جمهوری دیده بودم. او با جمعی از معلولین و معیوبان به ملاقات رییس جمهوری آمده بود. آن‌زمان فقط با او گفت‌وگوی کوتاهی در حد معرفی و شناخت از فعالیت‌هایش داشتم. در همان دیدار نخست او را متفاوت و با استعداد یافتم. بعدها شنیدم که در هرات خبرنگاری می‌کند. روزی هم در فیس‌بوک «فریند» شدیم و دل‌نوشته‌ها و پست‌هایش را از آن‌جا می‌خواندم.