دسته: مصاحبه‌ها

یادداشت: تحولات سیاسی اخیر از جمله انتخابات و پروسه صلح، این روزها نقل محافل سیاسی است. تیم به صلح و اعتدال به رهبری محمدحنیف اتمر فروپاشیده، هنوز برخی از چهره‌های سیاسی به برگزاری انتخابات بی‌باور اند، کمپین‌های انتخاباتی رنگ و بوی چندانی نگرفته، گفت‌وگوهای صلح جریان دارد و با همه این‌ها ناامنی در کشور هم‌چنان نگرانی شهروندان و حتا سیاست‌مداران را درپی دارد.

در ماه‌های اخیر شهروندان با راه‌اندازی کارزار اعتراضی در شبکه‌های اجتماعی از کارکرد و اضافه‌ستانی شرکت‌های مخابراتی و نظارت ضعیف و بی‌توجهی اترا (اداره‌ی تنظیم خدمات مخابراتی) انتقاد کرده‌اند. آنان شرکت‌های مخابراتی را متهم به دزدی از کریدیت‌ کارت‌های مشترکان‌شان می‌کنند و از اداره‌ی تنظیم خدمات مخابراتی (اترا) به دلیل عدم نظارت درست و بازپرسی از شرکت‌های مخابراتی انتقاد دارند.

خواننده‌گان محترم روزنامه‌ی ۸صبح، در پیوند با مسائل مربوط به صلح، ضرورت تأمین امنیت در کشور و انتخابات ریاست جمهوری که قرار است تا حدود ۷۰ روز آینده برگزار شود، گفت‌وشنود ویژه‌ای داریم با دکتر سیما سمر رییس پیشین کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان و وزیر کنونی دولت در امور حقوق بشر و عضو بورد مشورتی شورای صلح سازمان ملل متحد.

محمدجواد خاوری کارهای ارزش‌مندی را در معرفی فرهنگ بومی مردم هزاره‌‌جات انجام داده است. خدمات او در حفظ، گردآوری و مکتوب‌سازی ادبیات شفاهی مناطق مرکزی قابل ستایش است. در حوزه‌ی داستان‌نویسی نیز آثار ماندگاری را خلق کرده است. گل سرخ دل‌افگار و رمان طلسمات از عمده‌ترین خلاقیت‌های ادبی او است که در چند سال پسین نشر شده‌ است.

۸صبح: جناب مزدک، شما یکی از چهره‌های شاخص سیاست افغانستان به خصوص پس از نیمه دوم دهه شصت و پس از آن نیز بر اوضاع کشور ناظر بودید. در ۱۷ سال گذشته و پس از مرگ احمدشاه مسعود و حمله‌ی یازدهم سپتامبر، تغییراتی در منطقه اعمال شد و بانی این تغییرات، ایالات متحده امریکا بود. شما سیاست افغانستان و روند تغییرات در ۱۷ سال گذشته در افغانستان را چگونه ارزیابی می‌کنید؟

یادداشت اداره: ویدا مهران تز دکترایش را در دیپارتمنت علوم سیاسی و مطالعات بین‌المللی دانشگاه کمبریج انگلستان، ‌روی جنبه‌های اقتصادی مناسبات قدرت در افغانستان نوشته است. کتاب او به زودی در ایالات متحده به زبان انگلیسی چاپ می‌شود. دکتر ویدا مهران در نتیجه‌ی تحقیقی دریافته است که جامعه‌ی جهانی در سال‌های اول پس از سپتامبر در دوران اداره‌ی موقت، حکومت انتقالی و حتا مدتی پس از آن تلاش می‌کرد تا رهبران سنتی، قدرتمندان محلی و آنچه را که «جنگ‌سالاران» خوانده می‌شد، بدل به شخصیت‌های پول‌دار، ‌بازرگان و باورمند به ارزش‌های لیبرال سازد. به نظر او پشتوانه‌ی نظری تلاش‌های جامعه‌ی جهانی نظریه‌ی لیبرالی صلح‌سازی بود. دکتر ویدا مهران نگاه انتقادی به این تلاش‌ها و نظریه‌ی صلح‌سازی لیبرال دارد. دکتر ویدا مهران برای شرکت در یک نشست علمی به کابل آمده بود. در زیر گفت‌وگوی هشت صبح را با ایشان می‌خوانید.

سال‌ها پیش، هنگامی که ژیلا نوری با علاقه به صدای فریده انوری و صدای انیسه درانی از امواج رادیو گوش می‌کرد، هرگز تصور نمی‌کرد که روزی با انیسه درانی در صدای امریکا همکار می‌شود. به گفته‌ی خودش آن روزها آن‌قدر عاشق رادیو بود که به برنامه‌های مورد علاقه‌اش نامه می‌فرستاد تا بتواند فقط نامش را از رادیو بشنود و تنها به همین بسنده می‌کرد.

ندا کارگر از خبرنگاران برجسته‌ی افغانستان است. او با نهادهای جهانی مثل بی‌بی‌سی و رادیو آزادی کار کرده است. خودش می‌گوید هرگز فکرش را نمی‌کرد که روزی خبرنگار شود، ولی هنگامی که در دوره‌ی دانشجویی به طور اتفاقی کار نیمه‌وقتی در رادیو آزادی یافت و به عنوان کارمند بخش آموزشی در این رادیو آغاز به کار کرد، ورق برگشت و به گفته‌ی خودش کاملاً تصادفی خبرنگار شد، ولی این حرفه تصادفی را به خواست و انتخاب خودش سیزده سال در افغانستان و چند سال هم در ترکیه ادامه داد. اکنون همان‌طور که خودش می‌گوید از کارش خوشحال و راضی است.

لینا روزبه خبرنگاری است که تلویزیون آشنا را بیشتر با چهره‌ی او می‌شناسیم. او یکی از نویسنده‌ها و شاعرهای خوب کشورمان نیز است که از افغانستان می‌نویسد و می‌سراید، خودش می‌گوید نظریات و واکنش هایی را که از خواننده‌ها و بیننده‌ها، درباره‌ی نوشته‌ها و یا گزارش‌هایش دریافت می‌کند، هرگز برایش کهنه نمی‌شوند و هر بار احساسی تازه به او می‌دهند، گفت‌وگوهایی که در صفحه‌ی فیسبوکش با مردم انجام می‌دهد؛ نشان دهنده‌ی همین ارتباط شایسته‌ی او با مردم است و اکنون ۱۵ سال از این ارتباط دوستانه می‌گذرد.

هنگامی که هنوز در صنف چهارم درس می‌خواند، آرزو داشت کسی باشد که در تلویزیون از دیگران سوال می‌پرسد، بزرگتر که شد دریافت کسی‌که در تلویزیون سوال می‌پرسد، یک «خبرنگار» است. از آن پس هرگاه فرصتی دست می‌داد از علاقه‌اش به خبرنگاری می‌گفت تا این‌که روز کانکور از راه رسید، آن‌روز پیش از رفتن به جلسه‌ی امتحان، برادرش به او گفت که نخستین انتخابش باید رشته‌ی طب باشد. او هم با این‌که می‌دانست این رشته را دوست ندارد و می‌خواهد که یک خبرنگار باشد، به احترام برادرش چیزی نگفت، تنها نگاهی به او انداخت تا شاید در چهره اش اثری از تردید بیابد ولی تنها چیزی را که توانست ببیند، نگاه جدی او بود، چیزی نگفت و وارد سالون امتحان شد.