نویسنده: عزیز منصف

تحصن اخیر جوانان و بزرگسالان هلمندی از لحاظ واکنش شدید نسبت به فعالیت‌های تروریستی طالبان بی‌سابقه است. پس از انفجار انتحاری در نزدیک ورزشگاه شهر لشکرگاه که دستکم جان ۳۵ نفر را گرفت، گروهی از مردم خیمه‌ی تحصن برپا کرده و می‌خواهند که تا ولسوالی موساقلعه راهپیمایی کنند. طالبان به این کاروان صلح‌خواهان اجازه‌ی ورود به موساقلعه را نداده اند.

توافق ارگ و عطا‌محمد نور، والی سابق بلخ، جمعیت اسلامی را در موقعیت بدی قرار داده است. حزب جمعیت کنار رفتن عطا از ولایت بلخ را به یک سلسله مطالبات اساسی، مانند تغییر نظام سیاسی و توزیع شناسنامه‌ی الکترونیک، پیوند زده بود که با توجه به اوضاع کنونی و تمایل نداشتن ریاست جمهوری به تعدیل قانون اساسی، زیاد عملی به نظر نمی‌رسید. لیست مطالبات جمعیت بیشتر به خاطر این بود که هزینه‌های کنار رفتن عطا را بالا ببرد و کل ماجرا به چانه‌زنی روی کرسی‌های وزارت و سفارت تقلیل نیابد.

کنار رفتن صلح‌آمیز عطامحمد نور از ولایت بلخ دست‌آورد مهم سیاسی برای ارگ است و برعکس موقعیت جمعیت و سیاست‌مداران فارسی‌زبان را در برابر غنی ضعیف ساخت.

به دشواری می‌توان پذیرفت که جریان‌های سیاسی و نظامی بنیادگرا مشروعیت دولت مردم‌سالار و تساهل سیاسی و فرهنگی را در یک جامعه‌ی دموکراتیک قبول دارند؛ زیرا خوی و اعتقاد استبدادی‌شان از بدو پیدایش، از حقایق مطلق و خودحق‌بینی و باطل‌انگاری جناح مقابل منشأ گرفته است.

مخالفان حکومت وحدت ملی از دیرباز شعار حکومت انتقالی را سر می‌دهند. از نظر آن‌ها حکومت وحدت ملی ناکام مانده و برای بیرون رفت از وضعیت موجود باید حکومت موقت تشکیل شود. امیر اسماعیل خان، وزیر پیشین انرژی و آب در سخنرانی خود در هرات حکومت انتقالی را بدیل مناسبی برای حکومت وحدت ملی که از نظر او در تمام عرصه‌ها ناکام مانده است، دانست و از رهبران این حکومت خواست که خود را در انتخابات آینده کاندید نکنند.
از جانب دیگر، اسماعیل خان از کشورهای غربی و منطقه خواست که از حکومت «نامشروع وحدت ملی» حمایت نکرده و به جای آن به «مجاهدین نزدیک» شوند. چون از نظر او مجاهدین هم دارای «کارنامه-ی درخشان» اند و هم توانایی تأمین صلح و امنیت را در کشور دارند.