معلمی که جاده هم جاروب زد، اما هنوز گرسنه می‌خوابد
خالد دهزاد
یک معلم زن در ولایت بلخ می‌گوید که به دلیل فقر و ناداری، با خانواده برادرش بعضی شب‌ها گرسنه می‌خوابند.
ثریا (نام مستعار)، ۲۶ سال سن دارد و سرپرستی خانواده برادرش را نیز عهده‌دار است. وی گفت: «برادرم برای پیدا کردن لقمه نانی به ایران رفته بود؛ اما در ایران وفات کرد و در همان‌جا دفن خاک شد.» ثریا در پی جنگ میان حکومت پیشین و طالبان از ولایت سرپل به بلخ بی‌جا شده است. وی بیمار است و با آن هم در چوکات شهرداری مزارشریف، جاده‌های این شهر را برای چند روز جاروب زده است. برنامه توسعه سازمان ملل برای شماری از زنان در بلخ، یک دوره کوتاه کاری را در قالب شهرداری شهر مزارشریف ایجاد کرده است. زنانی که استخدام شده‌اند، در بدل ۵۰۰ افغانی در روز جاده‌های شهر مزارشریف را جاروب می‌زنند. این آموزگار تصریح کرد: «برای سیر کردن شکم اعضای خانواده‌ام حاضرم پس از این نیز کارهای شاق و صفاکاری بکنم.»
ثریا از تربیه معلم سرپل سند فراغتش را به دست آورده است. وی که سال‌ها عمرش را صرف تعلیم و تحصیل کرده است، می‌گوید: «کسی پرسان نمی‌کند که شما چند سال درس خواندید، در فراگیری دانش زحمت کشیدید و باید وظیفه داشته باشید. من مریض هستم، اما پول ندارم که نزد داکتر بروم. اکنون خانه‌نشین هستم. تحصیلاتم به هدر رفت، باسواد و بی‌سواد یکسان شدند. قبلاً معلم بودم، بهتر بود. زنده‌گی بهتر می‌گذشت. اما اکنون همه چیز برباد رفته است.»
در همین حال اعضای خانواده ثریا می‌گویند که پیش از سقوط حکومت پیشین در وضعیت بهتری قرار داشتند؛ اما پس از روی کار آمدن حکومت سرپرست طالبان با گذشت هر روز وضعیت اقتصادی‌شان بدتر می‌شود.
مرسل (نام مستعار) عضوی از این خانواده، می‌گوید: «شب‌هایی هست که ما گرسنه می‌خوابیم.» از برادر ثریا که در ایران فوت کرد، یک پسر و یک دختر مانده است. پسر وی یازده سال سن دارد. ثریا با خانواده برادرش در شهر مزارشریف در یک اتاق کرایی زنده‌گی می‌کند و ماهانه بابت آن یک هزار و ۵۰۰ افغانی می‌پردازد. مرسل می‌افزاید: «دو فامیل در این خانه که دو اتاق دارد، زنده‌گی می‌کنیم. هر دو خانواده ماهانه سه هزار افغانی کرایه می‌پردازیم. مشکلات ما زیاد است، حتا یک لحاف نداریم که در زمستان استفاده کنیم. از مواد خوراکی هیچ نپرسید، در خانه ما پیدا نمی‌شود.»
مرسل از حکومت سرپرست طالبان و نهادهای امدادرسان می‌خواهد که با آنان کمک کنند.
از تسلط طالبان بر کشور بیش از بیش از پنج ماه می‌گذرد و در این مدت فقر و بیکاری به‌شکل کم‌پیشینه گسترش یافته است.
