استراتژی‌های مبارزات زنان در جوامع مسلمان (قسمت هفدهم)
چون «خشونتی که توسط دولت صورت گرفته یا مجاز شمرده شده»، کار اشخاص یا واحدهای غیردولتی نیست، خودآموز حاضر، فقط به دو دسته نخست این خشونت‌ها می‌پردازد. به علاوه، فعالان و مدافعان حقوق زنان اغلب اقدام ها یا اعمالی چون زنای با محارم، آزمایش‌های باکره‌گی (که از جانب والدین دختر یا همسر تحمیل می‌شود)، اجبار به چندجنس‌گرایی، مناسبات جنسی به زور در زندگی مشترک (از جمله تجاوز به همسر)، حاملگی اجباری، عقیم کردن به زور یا «قتل‌های ناموسی» را افشا می‌کنند
و میان دسته‌بندی های مختلف خشونت جنسی (مثل: تجاوز به همسر، تجاوز دسته‌جمعی، تجاوز توسط کارفرما، و غیره) تمایز قایل‌اند. گرچه این اشکال خشونت جنسی مرتبا در هر کجای جهان صورت می‌گیرد، اما در اعلامیه، ذکری از آن‌ها نشده است. به همین دلیل است که اعلامیه تصریح می‌کند که اشکال خشونت مذکور در آن (که در جدول شماره ۱ آمده است)، الزاما بیانگر تمامی اشکال خشونت علیه حقوق انسانی زنان نیست، «بی آن که محدود به این اشکال بوده باشد». شاید لازم باشد به این نکته توجه شود که کنوانسیون رفع تبعیض… در توصیه شماره ۱۹ خود، اشکال دیگر خشونت علیه زنان را که توسط افراد شخصی صورت می‌گیرند، با یادآوری «شیوه رایج خشونت یا اجبار، به ویژه خشونت و اذیت و آزار در خانواده، ازدواج اجباری، همسرکشی به خاطر عدم پرداخت جهیزیه، حمله با اسید و ختنه کردن زن»، افزوده است.
اعلامیه و برنامه ی عمل پیکنگ
چهارمین کنفرانس جهانی زن در اکتوبر سال ۱۹۹۵ در شهر پیکنگ برگزار شد. اعلامیه و برنامه ی عمل بر حقوق بنیادی زنان، و به ویژه در رابطه با خشونت علیه زنان، صحت، برابری و عدم تبعیض در قوانین و در عمل، تاکید گذاشت. به علاوه، به بررسی مسایلی چون آموزش و تعلیم و تربیت، حقوق زنان در وضعیت مخاصمه ی مسلحانه و حضور آنان در فرآیند صلح، پرداخت. خشونت علیه زنان در زمره ۱۲ مساله بحرانی است که یک اقدام عاجل در موردشان ضرورت دارد. از دولت‌ها خواسته شده که « با خشونت علیه زنان- که نقض حقوق بشر است – و از اعمال رسوم یا سنن زیا‌ن‌آور رایج، پیش‌داوری های فرهنگی و افراطی گری ناشی می‌شوند، مبارزه کنند و برای از میان بردن آن، اقدام فوری به عمل آورند.۲۰
کمیسیون وضعیت زنان در ملل متحد
کمیسیون وضعیت زنان، در سال ۱۹۴۶ تاسیس شد و ۳۲ کشور عضو دارد. این کمیسیون مستقیما به شورای اقتصادی و اجتماعی گزارش می‌دهد و توصیه‌های خود را درباره ی مسایل مربوط به حقوق زنان ارایه می‌کند. کار این کمیسیون، گسترش اصل برابری حقوق زن و مرد و کمک به گنجاندن رهیافت ویژه ی جنسیتی در فعالیت‌های سازمان ملل متحد است. توجه این کمیسیون در درجه ی نخست، به حقوق زنان در عرصه‌های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و آموزشی معطوف است. در سال ۱۹۸۴ حوزه ی وظایف کمیسیون گسترش یافت و نشست‌های منظم «گروه‌های کارشناسان» را نیز در برگرفت. پس از چهارمین کنفرانس جهانی زنان، مجمع عمومی به کمیسیون ماموریت داد تا رشته‌مسایلی را که اضطراری شناخته شده بود (۱۲ مساله بحرانی که دولت‌ها در پیکنگ روی آن‌ها توافق داشتند)، منظما مورد بررسی قرار دهد. کار کمیسیون وضعیت زنان، به نحو تنگاتنگی با اعلامیه و برنامه ی عمل پیکنگ، که به ویژه در صدد اجرای آن است، پیوند دارد…
ادامه دارد
