استراتژی‌های مبارزات زنان در جوامع مسلمان (قسمت دهم)
جنایت ناموسی
– در کشورهای پرو، بنگله دیش، ارجنتاین، اکوادور، مصر، گواتمالا، ایران، اسراییل، اردن، سوریه، لبنان، ترکیه، نوار غزه و ونزویلا، استفاده از مفهوم «ناموس» در قوانین کیفری هنوز مجاز شمرده می‌شود.۱۵
– اگرچه در کشورهای غربی استفاده از مفهوم ناموس برای دفاع، مجاز نیست، با این حال در برخی از این کشورها، شماری از اعضای پولیس، سارنوال و قاضیانی هستند که در موارد قتل یا تجاوز به همسر، گرایش به این دارند که به عنوان «تحریک»، آن را بپذیرند. بنابر این گونه استدلال، زن مسبب اصلی بلایی است که بر سرش آمده، چون رفتارش «تحریک‌آمیز» بوده است.
اگرچه استفاده از این امر الزاما منجر به تبریه نمی‌شود، اما در تخفیف مجازات تاثیر دارد. در اکتوبر سال ۱۹۹۹، یک قاضی در تکزاس امریکا مردی را که «همسر و معشوق دیرینه ی او را در برابر فرزند ده ساله‌اش به قتل رسانده بود، به چهار ما حبس محکوم نمود».۱۶
تجاوز جنسی
– قوانین کیفری کاستاریکا، اتیوپی، لبنان، پرو و اروگوه مواردی را پیش‌بینی کرده‌اند که بنا بر آن‌ها مردی را که به زنی تجاوز کرده درصورتی که قربانی بپذیرد، به همسری او درآید، تبریه می‌کنند.
ملیت و شهروندی
– در برخی کشورها، مقام شهروندی فقط از طریق پدری به فرزند می‌رسد. تنها در سال ۱۹۹۹ بود که دیوان عالی ایالات متحده اعلام کرد که این با قانون اساسی مغایرت دارد.
بردگی جنسی
– در نیپال، قانون حمایت از کودک، عمل رایجی را که «دوکی» نامیده می‌شود ممنوع کرده است. با این کار دختربچه‌ها « توسط خانواده و یا توسط ثروتمندانی که آنان را از والدین اش خریداری می‌کنند، تقدیم بارگاه الهی می‌شوند تا نیت‌های شان برآورده شود یا رحمت آسمانی نصیب‌‌شان گردد. دخترک از این پس، «دوکی» می‌شود و فاحشگی می‌کند. اعتقاد بر این است که رابطه جنسی با یک «دوکی»، برکت می‌آورد».۱۷
– در گانه، اگرچه قانون از سال ۱۹۹۸ ممنوع کرده‌است، دختربچه‌ها را به بردگی می‌کشانند، بنابر رویه رایج «تروسوکی» (بردگی آیینی دختربچه‌ها)، که «جزوی از نظام دینی است و بنا بر آن، روحانیان بت‌واره‌پرست (فتیشیست) واسطه میان خدایان و انسان‌ها هستند. دختربچه‌ها برده می‌شوند تا گناهان یکی از اعضای مذکر خانواده بخشوده شود».۱۸…
ادامه دارد
